Zagranie polegające na podbiciu następującym po wcześniejszym przebiciu zakładu przez innego zawodnika.
Czwarte z kolei podbicie; jest to przebicie 3-beta.
Gra na najwyższym możliwym dla danego zawodnika poziomie.
Najbardziej standardowy, podręcznikowy i przewidywalny sposób gry, w którym decyzje oparte są głównie na kartach własnych i wspólnych, bez analizy gry przeciwników.
W turniejach z dozwoloną opcją dokupienia żetonów add-on jest dokupieniem żetonów w ostatnim możliwym momencie. Zazwyczaj jego koszt porównywalny jest z wpisowym do turnieju.
Gracz, który najczęściej podbija lub przebija, dominuje przy stole.
Zagranie za wszystkie żetony. Gracz, który decyduje się na takie zagranie ryzykuje zakończenie udziału w rozgrywce.
Obowiązkowa opłata uiszczana przez wszystkich graczy przed każdym rozdaniem.
Określenie dowolnych kart. Określenie używane, kiedy karty nie mają znaczenia, np. „sprawdzam z any-two”.
Sytuacja kiedy silny układ zostaje pokonany na skutek karty kompletującej przeciwnikowi silniejszy układ.
Sytuacja, w której gracz musi trafić kolejno czwartą (turn) oraz piątą (river) kartę wspólną, aby skompletować silny układ.
Balansowanie zagrań. Różnicowanie stylu gry i sposobu rozegrania danych kart własnych.
Pieniądze przeznaczone na grę, budżet na grę.
Zasady zarządzania kapitałem na grę (bankrollem) określające m.in. maksymalną wysokość blindów przy danym budżecie zawodnika.
Zakład, podbicie. Postawienie żetonów jako pierwszy.
Duża ciemna. Obowiązkowa opłata, którą musi uiścić gracz na drugiej pozycji na lewo od dealera.
Karta wspólna, która najprawdopodobniej nie zmieniła układu sił; nieprzydatna.
Obowiązkowa opłata w ciemno, którą muszą uiścić dwaj zawodnicy siedzący po lewej stronie od dealera. Rozróżniamy binda małego (SB) oraz dużego (BB).
Karta będąca kartą własną gracza, która jednocześnie jest outem rywala.
Rozegranie danych kart mające na celu wprowadzenie przeciwnika w błąd, reprezentowanie silnego układu nie posiadając go.
Słaby układ, który może wygrać jedynie w przypadku blefu przeciwnika.
Karty wspólne widoczne dla wszystkich graczy. W odmianie hold’em board to flop (3 karty wykładane w pierwszej kolejności), turn oraz river (po jednej).
Najniższa para. Układ składający się z najniższej karty widocznej na boardzie oraz jednej z kart posiadanych przez gracza.
Najwyższy możliwy strit (10-J-Q-K-A).
Faza turnieju tuż przed miejscami płatnymi.
Sama pozycja oraz krążek służący do oznaczenia pozycji dealera.
Opłata, którą gracz musi uiścić, aby wziąć udział w turnieju lub grze typu cash.
Sprawdzenie zakładu przeciwnika.
Gracz, który bardzo często sprawdza zakłady, ale rzadko sam podbija stawkę.
Gra typu cash. Charakteryzuje się stałą wysokością ciemnych oraz tym, że każdy żeton reprezentuje konkretną wartość pieniężną.
Przeczekanie. Sytuacja, w której gracz decyduje się nie pasować kart, ale także nie podbijać. Check jest możliwy pod warunkiem, że wszyscy poprzedzający gracze uczynili to samo lub spasowali swoje karty.
Przeczekanie ostatniego zawodnika w danej turze licytacji, kiedy wszyscy poprzednicy zrobili to samo.
Czekanie w ciemno; sytuacja, w której gracz podejmujący decyzję jako pierwszy po wyłożeniu karty wspólnej oznajmia, że będzie czekać, przed zobaczeniem wykładanej karty.
Zagranie polegające na przeczekaniu, a następnie -w obliczu podbicia przeciwnika- przebiciu zagrania oponenta.
Sytuacja, w której gracze posiadają porównywalne szanse na zwycięstwo. Klasycznym przykładem jest starcie pary przeciwko dwóm wyższym kartom.
Karty własne gracza, przy czym mają one nastepujące po sobie wartości, np. 6-7, 2-3.
Sytuacja po pokazaniu flopa polegająca na podbiciu gracza, który w fazie pre-flop podbijał jako pierwszy.
Sytuacja, gdy bardzo silna ręka przegrywa w starciu z jeszcze silniejszym układem.
Miejsce przy stole na prawo od dealera (buttona).
Pieniądze w puli, które nie należą do żadnego z aktywnych w rozdaniu graczy.
Moment w późnej fazie turnieju kiedy zawodnicy, którzy mają zapewnione wygrane pieniężne ustalają między sobą podział wygranej.
Osoba, która rozdaje karty. Zazwyczaj oznacza miejsce przy stole, na lewo od której zawodnicy wpłacają ciemne, kolejno: dużą i małą.
Zawodnik, który ma dużą ilość żetonów- znacznie przekraczającą średni stan posiadania innych zawodników.
Zdominowany; sytuacja, w której dwóch zawodników posiada po jednej karcie w tej samej wysokości, lecz u jednego druga karta jest wyższa. Typowy przykład AK przeciwko AQ.
Zakład zawodnika, który nie był agresorem na wcześniejszym etapie rozdania; przejęcie inicjatywy.
Podwojenie stanu posiadania żetonów- zazwyczaj po zagraniu za wszystkie żetony i wygraniu rozdania.
Dłuższy przedział czasu, w którym zawodnik przegrywa rozdania lub całe turnieje, sesje pokerowe.
Sytuacja, w której zawodnik potrzebuje dodatkowej karty, aby uzupełnić układ. Np. ma cztery karty w kolorze (draw do koloru) lub 4 kolejne karty (draw do strita).
Sytuacja, w której gracz nie ma szans na wygranie rozdania, mimo że na stole pojawi się co najmniej jedna karta wspólna.
Stack efektywny; maksymalna ilość żetonów jakie jesteśmy w stanie wygrać w danym rozdaniu.
Stosunek współczynnika posiadanych przez gracza żetonów do całości puli do jego szans na wygranie rozdania.
Expected value- oczekiwana, możliwa do osiągnięcia wartość w danym rozdaniu.
Gracz o małych umiejętnościach pokerowych.
Sytuacja, w której gracz posiadający silny układ (pozwalający na przebicie), jedynie sprawdza zakład przeciwnika.
Sytuacja, w której pierwotny agresor tylko sprawdza podbicie swojego oponenta, umożliwiając tym samym możliwość przejęcia przez niego inicjatywy w kolejnych rundach licytacji.
Trzy karty wspólne wykładane po pierwszej licytacji.
Kolor; układ składający się z pięciu kart w tym samym kolorze.
Draw do koloru; sytuacja, w której zawodnikowi brakuje jednej karty w danym kolorze, aby uzyskać kolor.
Spasowanie kart, po którym gracz nie bierze udziału w dalszej części rozdania.
Stosunek współczynnika posiadanych przez gracza żetonów do całości puli do prawdopodobieństwa na to, że wszyscy przeciwnicy spasują swoje karty.
Turniej bez kwoty wpisowego, ale z dodaną przez organizatora pulą, o którą walczą gracze.
Turniej, do którego wkupić można się tylko raz. W efekcie po utracie wszystkich żetonów gracz odpada z turnieju.
Układ składający się z pary oraz trójki kart tej samej wartości.
Stół pokerowy, przy którym gra od 7 do 10 graczy.
Gra w pokera charakteryzująca się dużą ilością rozdań na niskich stawkach, zazwyczaj z graczami na niższym poziomie.
Sytuacja, w której gracz potrzebuje karty konkretnej wartości, aby skompletować strita, np. 7 w przypadku 5-6-8-9.
Moment w turnieju, w którym ostatni gracz musi odpaść, aby reszta trafiła na miejsca płatne. Rozdania odbywają się wówczas w tej samej ilości na każdym ze stołów. Gdy na jednym zakończy się rozdanie, gracze zmuszeni są czekać do zakończenia rozdania na pozostałych stołach.
Końcowy etap turnieju, w którym pozostało tylko dwóch zawodników.
Potoczna nazwa zawodnika, z perspektywy którego obserwujemy grę i który mówi o rozgrywce. Jego oponentem jest tzw. Villain.
Sprawdzenie zakładu przeciwnika przy jednoczesnym posiadaniu słabego układu. Standardowym przykładem jest sprawdzenie blefu z wysoką kartą.
Spasowanie kart w momencie posiadania silnego układu w obliczu przebicia przeciwnika reprezentującego układ silniejszy od naszego.
Układ, w którym o wygranej stanowi najwyższa karta. Gracz nie posiada pary lub żadnego mocniejszego układu.
Turniej o wysokim wpisowym.
Pozycja przy stole, druga na prawo od dealera.
Independent Chip Model; matematyczny model używany w końcowej fazie turnieju. Bazuje na założeniu, że każdy żeton to szansa na zdobycie nagrody finansowej i na tym opiera się opłacalność zagrań.
Sytuacja kiedy wśród kart wspólnych są cztery kolejne karty, a jedna z kart własnych uzupełnia najniższego możliwego strita.
Rodzaj pot odds, które wliczamy kiedy posiadamy draw; żetony możliwe do zdobycia w przypadku wygranej.
In The Money Sytuacja w turnieju, w której gracz ma zapewnioną wygraną pieniężną.
Podbicie mające odseparować gracza, który zagrał za wszystkie żetony (all-in), aby żaden z pozostałych graczy nie wziął udziału w rozdaniu.
W przypadku, gdy zawodnicy posiadają tak samo silny układ np. parę, o zwyciężcy decyduje najwyższa posiadana przez nich karta, tzw. kicker.
Loose aggressive – styl gry, w którym gracz rozgrywa bardzo dużą ilość rąk startowych w sposób agresywny tj. stosuje wysokie podbicia lub przebija innych graczy.
Zagranie polegające na wejściu do rozdania przez dołożenie do puli żetonów w wysokości BB.
Pula główna. W przypadku kiedy jeden z graczy zagrał za wszystkie żetony i został sprawdzony przez co najmniej dwóch graczy tworzona jest pula główna, która w przypadku zwycięstwa trafi do gracza grającego all-in.
Przebicie o najmniejszej możliwej wartości.
Multi Table Tournaments- turnieje wielostolikowe rozgrywane on-line.
Rozdanie, w którym bierze udział przynajmniej czterech graczy.
Gracz tight-passive; gracz, który nie angażuje się w rozdanie bez silnych kart własnych, a ponadto w rozdaniach utrzymuje pulę na niskim poziomie, unika podbić i przebić.
Najmocniejszy możliwy układ przy danych kartach wspólnych.
Skrót od No Limit Hold’em.
No limit; określenie braku maksymalnej wysokości podbicia.
Współczynnik prawdopodobieństwa w przypadku kiedy gracz potrzebuje kolejnej karty, by skompletować układ.
Open ended, Open ended straight draw
Sytuacja, w której gracz posiada wśród kart wspólnych i własnych cztery kolejne karty. Każda z kart o jeden wyższych lub niższych skompletuje strita, np. 3 lub 8 w przypadku 4-5-6-7.
Podbicie otwierające. Podbicie w sytuacji kiedy gracz jako pierwszy decyduje się wziąć udział w danym rozdaniu.
Karta, w przypadku wyłożenia której gracz ze słabszym układem wzmocni go i wygra rozdanie.
Podbicie w wysokości większej niż ilość żetonów w dotychczasowej puli.
Karta własna gracza, która jest wyższa od każdej z kart wspólnych.
Para wyższa od kart wspólnych utworzona z kart własnych gracza.
Sparowany. Sytuacja, w której wśród kart wspólnych znajduje się para kart jednakowej wysokości.
Gracz, który podbija lub przebija bardzo rzadko.
Sytuacja, w której karty własne gracza tworzą parę.
Układ pięciu kolejnych kart w tym samym kolorze.
Etap rozdania po wyłożeniu trzech kart wspólnych (flopa).
Skomitowany do puli. Gracz, który zainwestował już w rozdanie tyle, że nieopłacalne będzie dla niego spasowanie swoich kart.
Kontrola puli. Ograniczanie wysokości podbić, mające na celu utrzymanie puli na możliwie niskim poziomie.
Stosunek szans na zwycięstwo do stosunku koniecznej inwestycji do puli.
Etap rozdanie przed wyłożeniem flopa, kart wspólnych.
Podbicie sprawdzające; ma na celu sprawdzenie reakcji przeciwnika i uzyskanie dodatkowych informacji nt. siły jego kart.
Zagranie za wszystkie żetony.
Kareta; układ złożony z czterech kart tej samej wartości.
Przebicie; podniesienie wysokości zakładu.
Część wpisowego do turnieju potrącana przez jego organizatora.
Zakres (rąk); możliwa kombinacja kart własnych gracza.
Umiejętność czytania gry przeciwnika.
Przebicie gracza, który uprzednio już przebił zawodnika.
Odwrócone implied odds; są to pot odds wliczające przyszłe możliwe straty w sytuacji kiedy przeciwnik ma lub może stworzyć silniejszy układ.
Poker królewski; układ składający się pięciu kolejnych kart w tym samym kolorze od 10 do asa.
Sytuacja, w której gracz, aby wygrać, potrzebuje konkretnej karty zarówno na turn, jak i na river.
Turniej eliminacyjny do turnieju z wyższym wpisowym.
Sytuacja, w której gracz po zdobyciu dużej ilości żetonów zaczyna grać bardzo pasywnie w obawie przed ich utratą.
Zagranie, które jest blefem, ale istnieje szansa, że kolejne karty wspólne stworzą silny kład.
Trójka układ trzech kart tej samej wartości, przy czym tylko jedna z nich jest kartą wspólną.
Sytuacja, w której gracz bierze udział w rozdaniu posiadając niską lub średnią parę z nadzieją na trafienie trójki na flopie.
Gracz posiadający bardzo małą ilość żetonów.
Zagranie za wszystkie żetony.
Moment na końcu rozdania, w którym gracze odsłaniają swoje karty własne.
Pula boczna. W momencie kiedy gracz grający all-in został sprawdzony przez przynajmniej dwóch graczy rozpoczynają oni grę o pulę boczną, o którą nie może walczyć gracz na all-in.
Wybór odpowiedniej wysokości podbicia.
Rozgrywanie bardzo mocnego układu w sposób pozwalający ukryć jego siłę. Zazwyczaj polega na przeczekiwaniu lub sprawdzaniu zagrań przeciwnika bez przebijania go.
Sytuacja polegająca na przewlekaniu decyzji o sprawdzeniu przez gracza posiadającego bardzo silny układ. Sprawia to, że gracz ze słabszym układem ma nadzieje na wygraną.
Mały blind; pierwsza pozycja przy stole na lewo od dealera. Gracz na tej pozycji w ciemno wnosi zakład w wysokości (zazwyczaj) połowy dużego blinda.
Smallball to styl gry polegający na rozgrywaniu dużej ilości rozdań z małą pulą nawet z marginalnymi kartami własnymi.
Błyskawiczne sprawdzenie zakładu przeciwnika.
Rodzaj turniejów pokerowych z określoną ilością graczy.
Podział puli pomiędzy zawodników posiadających tak samo silne układy.
Zagranie polegające na wysokim przebiciu w sytuacji, gdy podbicie innego zawodnika zostało uprzednio sprawdzone przez innego zawodnika.
Ilość żetonów będących w posiadaniu gracza.
Kradzież. Sytuacja kiedy gracz na późnej pozycji podbija, aby wymusić spasowanie kart przez graczy na blindach. Wymagane jest, aby wszyscy gracze podejmujący uprzednio decyzje spasowali swoje karty.
Zagranie w grach typu cash polegające na tym, że gracz będący po lewo od BB bez oglądania swoich kart podbija do dwukrotności BB. Jako pierwszy decyzję podejmuje wówczas gracz na pozycji BB+2.
Strit; Układ składający się z pięciu kolejnych kart w różnych kolorach.
Poker; układ składający się z pięciu kolejnych kart w jednym kolorze.
Sytuacja, w której mocny układ przegrywa na skutek skompletowania przez rywala układu w chwili wyłożenia czwartej lub piątej karty wspólnej.
Karty własne gracza w jednym kolorze.
Kolejne dwie karty własne w jednym kolorze, np. 7 8 trefl.
Duże zmiany w wysokości kapitału gracza lub stanie posiadania żetonów w turnieju.
Styl gry polegający na sporadycznym angażowaniu się w rozdania i rozgrywaniu ich w sposób agresywny, tj. za pomocą wysokich podbić lub przebijania oponentów.
Odmiana pokera, w której każdy gracz otrzymuje dwie karty własne, a na stole pojawia się pięć kart wspólnych (flop, turn i river). Spośród tych siedmiu kart gracz kompletuje najmocniejszy pięciokartowy układ.
Podbicie, którego celem jest uzyskanie jak największej wartości w przypadku sprawdzenia, ale bez posiadania bardzo mocnego układu.
Trójka; układ trzech kart tej samej wartości.
Styl gry polegający na angażowaniu się w rozdania jedynie z bardzo silnymi kartami własnymi.
Stan emocjonalny gracza objawiający się podejmowaniem decyzji na podstawie emocji, a nie logiki. Zazwyczaj oznacza zdenerwowanie na skutek wcześniejszego przebiegu rozgrywki.
Darmowy bilet do turnieju on-line.
Najwyższy możliwy kicker.
Para utworzona z karty własnej oraz najwyższej z kart wspólnych.
Trójka, układ trzech kart tej samej wartości, przy czym dwie z nich to karty wspólne.
Karta wspólna wykładana jako czwarta (po flopie).
Pozycja na lewo od gracza na pozycji BB.
Para stworzona z dwóch kart własnych gracza, z których każda jest niższa od każdej z kart wspólnych.
Wartość. W pokerze oznacza oczekiwaną wartość możliwą do uzyskania w danym rozdaniu.
Podbicie, którego celem jest uzyskanie jak największej wartości w przypadku sprawdzenia.
Wariancja. W probabilistyce odchylenie od standardowej, oczekiwanej wartości. W pokerze oznacza np. odchylenie od przeciętnej siły kart własnych gracza w dłuższej perspektywie.
Gracz będący przeciwnikiem dla Hero, czyli oponent gracza, z perspektywy którego obserwujemy grę.
Sytuacja, w której wszyscy gracze łącznie z z graczem na SB pasują swoje karty, przez co gracz na pozycji BB wygrywa rozdanie bez jakiejkolwiek akcji z jego strony.
Najniższy możliwy strit (A-2-3-4-5).